Precies dát. En niets minder.
Soms krijg je onverwacht een spiegel voor. Niet van een boek, een podcast of een coach, maar van een kind. Een papiertje. Drie zinnen. Daar ligt het, kraakhelder: het gevoel van onderprikkeling, van ‘dit is niet genoeg’, van iets missen.
Wat een cadeau dat je dit mag zien, kan zeggen, mag ervaren. En nog het meest van al: dat je dit kan benoemen.
Iemand die onlangs m’n pad kruiste en m’n spiegel werd, toonde dit papiertje van haar dochter. Zij wéét dat het te weinig is voor haar, dat ze zoveel méér nodig heeft.
Zij zal blijven zoeken tot ze weet: ‘dít is wat ík nodig heb!’
Dat gun ik alle begaafde breinen zo hard: dat ze niet te snel akkoord gaan met het gewone, het gemiddelde.
Dat ze mogen verlangen naar wat hen toebehoort. Naar voeding. Naar vuur. Naar verbinding. Naar aan gaan.
En dat blijkt weleens moeilijker dan gedacht, want:
hoe doe je dat ook alweer? Hoe voelt dat nu weer?
Dat gevoel van:
“Jaaaaaa, dát wil ik!!!”
Precies dát.
En niets minder.
Wat roept dit bij jou op?
Wanneer voelde jij dat voor het laatst: dat ‘jaaaaaa’?
Durf je dat serieus te nemen?
Laat het me weten — ik luister graag.
